Entire Our Life

ရာသီဥတုက အေအးလြန္ကဲေနတယ္။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ခဲ့လို႔ လယ္ကြင္းေတြမွာ အစာေတြရွားစျပဳလာတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမွာ တြင္းထဲစုေဆာင္းခဲ့တဲ့အစာေတြကလည္း လယ္သမားေတြရဲ႕ ထြန္တံုးေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတယ္။

ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမလဲ?

အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဇနီးသည္ရဲ႕ တစ္ေန႔တျခားႀကီးလာတဲ့ ဗိုက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနခဲ့မိတယ္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မယ္။ ခုေတာ့... အိမ္ထဲမွာ စားစရာတစ္စက္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ျမက္ပင္ေတြစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ရေပမယ့္ ဇနီးကို အဆာခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဗိုက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သားကို အငတ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူး။

အဲဒီတုန္းက သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ယူမယ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေမေမက သေဘာမတူခဲ့ဘူး။

အဲဒီညကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းလိုဘဲ သတင္းၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေရးခ်ိဳးခန္းကထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္ “ေျခေထာက္မွာ ဘာလို႔မွဲ႔တစ္လံုးထြက္လာပါလိမ့္?”
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ဘဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀က ျဖတ္သန္းလာရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုမၸဏီမွာ ရာထူးတစ္ခု ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူကလဲ အိမ္က ေ၀ရာ၀ိစၥေတြအားလံုး ကို တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္က အျမဲအခ်ိန္ပို လုပ္ေနရသလို ခရီးလဲ ခဏခဏထြက္ရတယ္။ တခါတေလ ထြက္လိုက္ရင္လဲ ၃ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ခရီးထြက္ေနတုန္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့အိမ္က လူႀကီးေတြရဲ႕က်န္းမာေရး၊ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးကို စိတ္ပူတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပါဘဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သူကၽြန္ေတာ့ မိဘေတြကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုလိမ့္မယ္၊ သားေလးကိုလဲ စာျပေပးမယ္ ဆိုတာေတြကို…

ေခၽြးမလုပ္တဲ့သူက “ေပါ့ေတာ့လဲ အရသာမရွိဘူး၊ ငံေတာ့လဲ မ်ိဳမက်ဘူး။ အေမကဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ?”
အေမက သူ႔သားျပန္လာတာျမင္ေတာ့ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ထမင္းဟင္းကို ပါးစပါထဲသြတ္ထည့္ လိုက္တယ္။ သူမသူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္။
သားက တစ္လုတ္ေလာက္ျမည္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ေထြးထုတ္လိုက္ၿပီး “ငါမင္းကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား၊ အေမ့မွာ ေရာဂါရွိတယ္၊ အငံစားလို႔မရဘူးဆိုတာကို”
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါ ရွင့္ အေမဘဲ၊ ေနာ

"O" ေသြးပိုင္ရွင္မ်ား

1. မုဆိုးႏွင့္တူေသာ စရိုက္လကၡဏာ ရွိသည္။
2. အစာ ၊ ေရၿမိဳျပြန္ တေလွ်ာက္မေကာင္း။
3. လြန္ကဲေသာ ေရာဂါခုခံ ကာကြယ္မႈစနစ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
4. အစားအေသာက္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြမႈ မရွိပါ။
5. ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားျခင္းျဖင့္ကိုယ္လက္လႈပ္ရွားမႈကို အေကာင္းဆံုးတံု႔ျပန္ႏိုင္သည္။
6. က်စ္က်စ္လ်စ္လ်စ္ႏွင့္ အင္အားျပည့္ေနေစရန္ သြက္လက္ထိေရာက္ေသာ ဇီ၀ျဖစ္ပ်က္မွုျဖစ္စဥ္ လိုအပ္သည္။
7. ခြန္အား ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ယံုၾကည္မႈ ၊ ၾကိဳတင္သိျမင္မႈ ၊လုပ္ရဲကိုင္ရဲမႈ ၊ ခံႏိုင္ရည္ရွိမႈႏွင့္ ေမြးရာပါ အေကာင္းျမင္စိတ္ ရွိသူတို႔ျဖစ္သည္။
8. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တန္ဖိုးထားလြန္း အားၾကီးသည္။
9. ပင္ပန္းခံႏိုင္၍ ခြန္အားၾကီးၾကသည္။
10. အသားဓာတ္ ၾကြယ္၀ေသာ အစာ အာဟာရမ်ားကို ႏွစ္သက္စြာ မွီ၀ဲၾကသည္။
11. ကိုယ္ကာယ ေလ့က်င့္ခန္းႏွင့္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္လႈပ္ရွားမႈကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသည္။
12. ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာပါက စိတ္ဓါတ္က်ျခင္း ၊ အ၀လြန္ျခင္းစသည့္ ျပႆနာမ်ား ၀င္လာတတ္သည္။
13. အင္အားၾကီးမားေသာ တိက် ေသခ်ာေသာ စြမ္းရည္ျမင့္မားေသာ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အေသြးမ်ား ရွိသည္။
14. က်န္းမာသန္စြမ္း၍ အေကာင္းျမင္ တတ္သည္။
15. သံုးသပ္ခ်က္

ေဟာင္ေကာင္သူေဌးႀကီး လီကာရွင္းရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ စကားႀကီးေတြပါ၊ facebook ေပၚမွာ share ေနၾကတာ ေတြ႔ဖန္မ်ားေတာ့ ျမန္မာလိုျပန္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ၿပီး ျပန္ေရးထားတာေတြပါ။
ေျပာသာေျပာရတယ္၊ တကယ့္ လီကာရွင္းစစ္စစ္ႀကီးက facebook ေပၚမွာ ဇိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေရးတာလား ဆိုတာ သံသယျဖစ္မိပါတယ္၊ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရးတင္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘာက်မိတဲ့ စကားစုေလးေတြကို ေရြးတင္လိုက္ပါတယ္။

၂၀-၈၀ နိယာမ
လူေတြမွာ ၂၀% က လည္ပင္းအထက္ပိုင္းနဲ႔ပိုက္ဆံရွာတယ္၊ ၈၀% က လည္ပင္းေအာက္ပိုင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာတယ္။ ၂၀% က အခ်ိန္ဝယ္တယ္၊ ၈၀% က အခ်ိန္ေရာင္းတယ္။ ၂၀% က လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးေတြ လုပ္တယ္၊ ၈၀% က အလုပ္လုပ္တယ္။ ၂၀% က အနာဂတ္အတြက္ အစီအစဥ္ခ်တယ္၊ ၈၀% က အိပ္ယာထမွ ဒီေန႔ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတယ္။ ၂၀% က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာင္းလဲတယ္၊ ၈၀% က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေျပာင္းလဲပစ္တယ္။ ၂၀% က ဥစၥာႂကြယ္ဝတယ္၊ ၈၀% က ဆင္းရဲတယ္။ မင္း ၂၀% လုပ္မလား၊ ၈၀% လုပ္မလား။

တတိယ ၈ နာရီ
ဘုရားသခင္က လူတိုင္းလူတိုင္းကို တစ္ရက္မွာ ၈ နာရီစာ အပိုင္းအျခားသံုးခုစီ မွ်မွ်တတေပးထားတယ္။ ပထမ ၈ နာရီမွာ လူေတြအလုပ္လုပ္ၾကတယ္၊ ဒုတိယ ၈ နာရီမွာ လူေတြအိပ္ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ တတိယ ၈ နာရီကေန ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပဲ။

လမ္းႏွစ္လမ္း
လူတိုင္းမွာ ေလွ်ာက္စရာလမ္းႏွစ္လမ္းရွိတယ္၊ တစ္လမ္းကေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း၊ ေနာက္တစ္လမ္းက ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္း။ မေလွ်ာက္မေန ေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကို လွလွပပေလွ်ာက္ၿပီးမွ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။

တခါသံုးယံုၾကည္မႈ
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ စာရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ၊ ေၾကသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖန္႔ျဖန္႔ နဂိုအတိုင္းျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေနာင္တ
ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာသြားတဲ့အခါ မင္းကိုပိုၿပီးစိတ္ပ်က္ေစမွာက မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမလုပ္လိုက္ရတဲ့ကိစၥေတြပဲ။

ေနရာ
အေအးတစ္ပုလင္းကို လမ္းေဘးဆိုင္မွာ ၁၀ နဲ႔ေရာင္းတယ္၊ ဟိုတယ္မွာ ၃၀ နဲ႔ေရာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဘိုးဟာလည္း သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာေပၚမွာပဲမူတည္တယ္။

“ တခ်ိန္တုန္းက ” / “ မိန္းမ ”

တစ္ေန႔မွာ...... တိမ္ျပာHotel ရဲ႕ စားေသာက္ခန္းထဲကို ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ဝင္လာတယ္...တံခါးဖြင့္သံၾကားေတာ့ အျဖဴေရာင္အိက်ၤ ီေပၚမွာ နက္ျပာေရာင္ကုတ္ နက္ျပာေရာင္စကပ္တိုဒူးဖံုးနဲ႔ စားပြဲထိုးမိန္းကေလးလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္ "မဂၤလာပါ ... " စားပြဲထိုးမိန္းကေလးခ်ိဳျမတဲ့ ႏႈတ္ဆက္သံႏွင့္အတူ ရိုေသစြာခါးကိုင္းလိုက္တယ္ ... ဝင္လာတဲ့ဧည့္သည္ေတြက က်ားမ တစ္တြဲျဖစ္တယ္ အသက္ ၄ဝ အရြယ္ေလာက္ရွိၾကမယ္ ... ဝတ္ထားတာသန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ပဲ...

မိန္းမႀကီးကေတာ့ ဘာမွမပါဘူး ေရွ႕ကဝင္လာတယ္၊ ေယာက္်ားႀကီးကေတာ့ ခရီးေဆာင္အိပ္အနီႀကီးကို ဘီးလိမ့္လို႔ဆြဲလာတယ္ ... အလည္အပတ္ ခရီးထြက္လာတဲ့ လင္မယားျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္... စားပြဲထိုးမိန္းကေလး ဦးေဆာင္ၿပီး စားပြဲတစ္ခုမွာေနရာေပးလိုက္တယ္ ... Hotel က 5 star hotel ျဖစ္လို႔ စားပြဲႀကီးေတြက ကၽြန္းစားပြဲဝိုင္းႀကီးေတြ အိမ္တြင္း အလွဆင္ထားတဲ့ မီးဆိုင္းေတြနဲ႔ hotel ရဲ႕စားေသာက္ခန္းဟာ ခန္းနားလွပေနတယ္ ... ထုိင္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ စားပြဲထိုးမိန္းကေလးက စားေသာက္Menu ကဒ္ ကို ၿပံဳးၿပီးလွမ္းေပးလိုက္တယ္ ... ေယာက္်ားႀကီးက ကဒ္ကို လွမ္းယူၿပီး မိန္းမႀကီးကို ထိုးေပးလိုက္တယ္ "မင္း... ဘာစားခ်င္ဘာမွာလိုက္.." မိန္းမႀကီးက ကဒ္ကို ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ စားပြဲထိုးမိန္းကေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး "ကၽြန္မတို႔ကို ဖက္ထုပ္အရည္ေဖ်ာ္တစ္ပြဲေပးရင္ရၿပီ..." စားပြဲထိုးမိန္းကေလး တစ္ခ်က္တန္႔သြားတယ္ ... ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးဘူး ... တိမ္ျပာHotel လာၿပီး ဖက္ထုပ္မွာစားတယ္? ၿပီးေတာ့ ဒီမွာလဲ မရွိဘူး ... နားၾကားမ်ားလြဲသလား ဆိုၿပီး မိန္းမႀကီးကို ေမးခြန္းမ်ားစြာပါတဲ့အၾကည့္နဲ႔ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတယ္ ... မိန္းမႀကီးက ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္မွာလိုက္တယ္ ... ေယာက်္ားႀကီးကစကားေျပာလာေတာ့တယ္ ..." ဘာလို႔ဖက္ထုပ္ျပဳတ္ကိုစားမွာလဲ ...

Resource: www.heintintzawbooks.com

 

ကမာၻ႕အၾကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းၾကီးမ်ား

ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းႀကီးသည္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားေသာ
 ေခါင္းေလာင္းကို စိန္ေခၚသည့္ ေခါင္းေလာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ယင္းကား မြန္ဘာသာအားျဖင့္ 'အပိႏၷေသာ္' သို႔မဟုတ္ 'ဓမၼေစတီ' ေခါင္းေလာင္းပင္ ျဖစ္သည္။
 ေခါင္းေလာင္း ဘြဲ႕အမည္မွာ ျမန္မာဘာသာအားျဖင့္ 'အဝိႏၵေဆာက္'ဟု ေခၚပါသည္။ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းသည္ ဇာကိုလိုေကာ ေခါင္းေလာင္းထက္
မင္းကြန္းေခါင္းေလာင္းေတာ္ႀကီး တစ္ခုစာ ပို၍ ႀကီးမားေနသည္ကို အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေတြ႕ရွိရသည္။ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းကို ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္ေပသည္။ ထုိ႔အျပင္ ဇာကိုလိုေကာ ေခါင္းေလာင္းသည္ (၁၈) ရာစုတြင္ သြန္းလုပ္ေသာ ေခါင္းေလာင္းျဖစ္ၿပီး ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းမွာ ေအဒီ ၁၅ ရာစုကသြန္းလုပ္ခဲ့ေသာ ေခါင္းေလာင္း ျဖစ္သျဖင့္
 ႏွစ္(၃ဝဝ) ပို၍ ေစာေနသည္ကို ေတြ႕ရွိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းသည္ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေခါင္းေလာင္း ျဖစ္သင့္ေပသည္။

“ေပ်ာက္ေသာသူ ရွာလွ်င္ေတြ႔
ေသေသာသူ ၾကာလွ်င္ေမ့”

ဤကား ျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔ေျပာေနက် ဆို႐ုိးစကားပင္ျဖစ္သည္။
ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ိုးစကားလည္းျဖစ္ပါ၏။

အထူးသျဖင့္ အခ်ိန္ကာလၾကာျမင့္လာေသာ္ ေသေသာသူအား တျဖည္းျဖည္း ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေနာက္ဆံုး လံုးလံုး သတိမရေတာ့ေသာ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္သည္။

ဤသို႔လွ်င္ ေယ်ဘူယ်အားျဖင့္ မွန္ကန္ေသာ ဆို႐ုိးစကားႏွင့္ပတ္္သက္၍ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ရွိေနပါသည္။
ယင္းခြၽင္းခ်က္ကား လြန္ခဲ့ေသာ ၄၈ ႏွစ္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ အလြန္အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ၿပီး မည္သို႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္၍မရႏုိင္သည့္ အစြန္းအထင္း၊ အမည္းကြက္ႀကီး (သို႔မဟုတ္) ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ၾကံမႈႀကီးျဖစ္ရာမွ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အေပါင္းပါ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား အတုံးအ႐ုံးႏွင့္ ေရတိမ္နစ္ က်ဆုံးခဲ့ရျခင္း သည္ အခ်ိန္ကာလ မည္မွ်ပင္ ၾကာျမင့္ေစကာမူ ေမ့ေပ်ာက္၍မရႏိုင္သည့္ ခြၽင္းခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသတည္း။

အထူးသျဖင့္ ၁၉-၇-၄၇ ေန႔က ျဖစ္ရပ္ႏွင့္တကြ ယင္းျဖစ္ရပ္မတိုင္မီ တလအတြင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို အနီးကပ္သိရွိခဲ့ရသူ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ မေမ့ႏုိင္႐ုံမက ျပင္းစြာ နာက်ည္းေၾကကြဲျခင္း၊ ယူၾကံဳးမရျဖစ္ျခင္း၊ ေျဖမဆယ္ႏိုင္ေအာင္ ပူေဆြးဝမ္းနည္းျခင္း စေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈဒဏ္ကို ႏွစ္စဥ္ ဇူလိုင္လနီးကပ္လာတိုင္း အလူးအလဲ ခံစားရတတ္ပါသည္။

ဆလံုမ်ားေနထိုင္သည့္ ကၽြန္းရြာ

ဆလံုလူမ်ိဳးသည္ ျမိတ္ကြၽန္းစု၏ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာ ျပယုဒ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ဓေလ့စရိုက္၊ ရိုးသား ေျဖာင့္မတ္မွဳကို တုႏွိဳင္းရန္အရာ မရွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎လူမ်ိဳးတို႔မွာ လူသိမ်ားထင္ရွားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးတို႔သည္ ေနရာအတိအက်မရွိ၊ ပင္လယ္ျပင္တစ္ခြင္ ၀မ္းစာအတြက္ လွည့္လည္က်က္စားၾကသည္။ ေရကူး၊ ေရငုပ္ရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ Sea Gypsy or Men of the Sea အျဖစ္ အမည္တြင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ေရွးယခင္က မေလးကြၽန္းဆြယ္တြင္ ေနထိုင္ၾကျပီး စီးႏွင္းတိုက္ခိုက္လုယက္မွဳမ်ားေၾကာင့္ ျမိတ္ကြၽန္းစုဘက္သို႔
 ေ႔ရႊေျပာင္းလာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယေန႔အခါ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားကို ေကာ့ေသာင္းျမိဳ႕အနီး ကြၽန္းမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႔ႏိုင္သည္။

ကိုယ့္ပညာကို အိတ္ေဆာင္နာရီကဲ့သို့ သေဘာထား။ ငါ့မွာ ရိွတယ္ဆိုၿပီး ထုတ္ထုတ္မႂကြားနဲ႔၊  နာရီေမးေတာ့မွ ေျပာ။ ညေစာင့္ဒရဝမ္မ်ားလို သံေခ်ာင္းထထေခါက္တာမ်ိဳး မလုပ္နဲ႔-တဲ့။
စြန္ဆိုတာ ေလစုန္မွာ ေမွ်ာေပးရင္ လြင့္သာလြင့္သြားမယ္၊ တက္မလာဘူး၊ ေလဆန္ဆဲြတင္းမွ
ေထာင္တက္သြားတာ။ အထက္တက္ခ်င္တဲ့သူဟာ ရုန္းကန္ဆန္တက္ဖို႔ ဝန္မေလးသင့္ဘူး။

စားက်က္ျမက္ခင္းထဲမွာ ျမင္းတစ္ေကာင္နွင့္ ငန္းတစ္ေကာင္ ဆံုမိၾကသည္။ ငန္းက ျမင္း၏အမူအရာကို သေဘာမက်။ မထီေလးစား အားမနားသည့္ ပံုစံဟု ျမင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘဲငန္းတို႕ထံုးစံ စူးစူးဝါးဝါးအသံျဖင့္ ဆိုသည္။

'ေဟ့ ဒီမွာ၊ ငါက မင္းထက္ ပိုၾကီးက်ယ္ျပည့္စံုတဲ့ အေကာင္ပါကြ။ မင္းခနၶာကိုယ္ၾကီးနဲ႕ မင္းလုပ္နိုင္တာတစ္မ်ိဳးတည္း ရိွတယ္။ ငါက ေဟာဒီေျမၾကီးေပၚမွာ မင္းတို႕လို လမ္းေလွ်ာက္ဆိုလဲ ေကာင္းေကာင္းၾကီးေလွ်ာက္နိုင္တယ္။ ျပီးေတာ့ငါ့မွာ ေဟာဒီ
 ေတာင္ပံနွစ္ဖက္ပါေတာ့ ေလထဲပံ်ခ်င္သပဆိုလဲပံ်ဝဲလို႕ရတယ္။ ေရအိုင္ေခ်ာင္းေျမာင္း ေတြ႕ရင္လဲ
 အသာဆင္း၊ ေရေအးေအးေလး စိမ္ျပီး ကူးခတ္ေဆာ့ကစားနိုင္တယ္။ ငါ့မွာ ေကာင္းကင္က ငွက္၊ ေရထဲက ငါး၊ ကုန္းေပၚက ဆင္၊ျမင္း၊ကြ်၊ဲႏြား၊ သတၲဝါ သံုးမ်ိဳးလံုးရဲ႕ စြမ္းအားေတြ ရိွတယ္' သည္စကားၾကားေတာ့ ျမင္းက ရယ္သည္။

ယံုၾကည္စိတ္ျပည့္ဝသူမွာ အရိွန္အဝါ ရိွသည္။ အဟန့္ ရိွသည္။ ကမၻာေလာကသည္ ယံုၾကည္စိတ္ႀကီးမားသူ မ်ားကို ႐ို႕ေပး က်ဳံ႕ေပးတတ္ေသာ သေဘာရိွသည္။ အေနွာင့္အယွက္ အဟန္႕အတား ဟူသည္ ျပတ္ျပတ္သားသား လာသူအား မခုမရဲ၊ အလ်င္အျမန္
 ေဘးဖယ္ေပးရျမဲ ျဖစ္သည္။ မဖယ္၍လည္း မရ။

သူတစ္ပါး သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ သည္ကို ဂရုမစိုက္သူ၊ ေဝဖန္တာ အပုပ္ခ်တာကို မျဖံဳသူ၊ အကို်းလိုလားသေယာင္ ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ေသာ္လည္း တိမ္းေစာင္းယိမ္းယိုင္မသြားသူ၊ သည္လိုလူမို်းကို မည္သို့တားဆီးမည္နည္း။ ကံၾကမၼာဆိုး ၾကံဳ၍ မတုန္လႈပ္၊ ဆင္းရဲဒုကၡေၾကာင့္ စိတ္အားမငယ္၊ အခက္အခဲၾကံဳ၍လည္း ဆံတစ္ျခည္မွ် ေသြဖည္မသြား၊ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကိုသာ မ်က္ျခည္မျပတ္ လွမ္းျမဲလွမ္းသူအား အခိ်န္တန္လွ်င္ အမ်ားအရိုအေသ ျပဳရမည္မွာ မုခ်ျဖစ္သည္။

ေနရစ္ေတာ႔
မစံပယ္ေရ
ဘ၀နယ္တစ္ေကြ႔
ခဏငယ္ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔
“မစံပယ္” ဆိုတဲ႔
ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ေရ ..။

ေန႔ဆိုတာ
“ေန” ႐ွိမွ တင့္တယ္ပါသတဲ႔
ညဆိုတာလည္း
ေငြေရာင္လမင္း ထိန္ထိန္လင္းမွ
တင့္တယ္ပါသတဲ႔
မင္းရဲ႕ဘ၀
ေန႔ .. ည အသေခ်ၤ
တာရာေႁခြရံ လမင္းစံျမန္း
ေနေရာင္ဖ်န္းပက္
ေ႐ႊေရာင္လႊမ္းယွက္ လင္းပါေစ..။

ဘ၀မွာ
ကဗ်ာေတြကို ငါခ်စ္ခဲ႔သလို
မင္းကိုလည္း
ကဗ်ာအျဖစ္နဲ႔သာ
ငါ .. ခ်စ္ပါရေစ မစံပယ္။

ဂ်ပန္ ၀င္ေရာက္လာေသာ ၁၉၄၂ တြင္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္ပါၿပီ။ အဂၤလိပ္မ်ားထြက္ခြာၿပီးေနာက္ ဂ်ပန္တို႔ ၀င္ေရာက္ လာသည္။ ဗိုလ္မွဴးရန္ႏုိင္က က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ေဖၚလုပ္ဖက္။ တကၠသုိလ္သမဂၢ အတြင္းေရးမွဴး ကုိ ထြန္းရွိန္ သူက ‘ရန္ကုန္သိမ္းၿပီးၿပီဗ်၊ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္က သိမ္းတာ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္သြား၊ အလံျပ ဘုရားလမ္းကုိသြား၊ ပတ္ခ္ဟုိတယ္မွာ က်ေနာ္တို႔ လူေတြရွိတယ္’ သေဘၤာၾကဳံႏွင့္ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သြားသည္။ အေရွ႕ အာရွ စစ္ျဖစ္သည္ႏွင့္ ရန္ကုန္ကုိ ဂ်ပန္တုိ႔က ဗုံးၾကဲလုိက္သည္။ထုိအခါ အသြားအလာမ်ား ပ်က္ကုန္ေတာ့သည္။ ခါတုိင္း သြားေနက် ဧရာ၀တီသေဘၤာလည္း မရွိေတာ့။ သည္ေတာ့ ဘုိကေလးမွ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆရာ ကုိ အုန္းလြင္ တုိ႔ ပါလာေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ က်ဳိက္လတ္ဆိုက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္လုိက္သြားသည္။ ညဘက္ ရန္ကုန္ဆိပ္ ကမ္းသို႔ ကပ္ခြင့္မရ၍ ခေနာင္တုိ႔ဘက္တြင္ တညအိပ္၍ ေနာက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ ေရာက္သြားသည္။

ၾကည့္ျမင္တုိင္ ဆိပ္ကမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းမွေန၍ အလံျပဘုရားလမ္းရွိ ပတ္ခ္ဟုိတယ္သုိ႔ တန္းသြားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ေတြ႔ပါၿပီ၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္မ်ား၊ သူတုိ႔သည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မ ေတာ္သားမ်ား ျဖစ္ေနၾကေပၿပီ။ လန္ကတ္စတာလမ္းေထာင့္ရွိ မက္သဒစ္ေက်ာင္း (ယခု အထက ၁ ဒဂုံ) သည္ BIA ေခၚ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ျဖစ္ေနေပၿပီ။ ယင္းဗမာ့တပ္မေတာ္ စစ္႐ုံးခ်ဳပ္ေရွ႕ဘက္ရွိ ယခင္ အဂၤလိပ္ သံ အမတ္ႀကီး အိမ္တြင္ ဗုိလ္ေအာင္ဆန္းကုိ သြားေတြ႔ရသည္။

တစ္ခါတုန္းက ပညာရွိၾကီးတစ္ဦးက ေဟာေျပာတဲ့ခန္းမတစ္ခုအတြင္းမွာ နားေထာင္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ကို ဟာသ တစ္ခုေျပာေနတယ္ ။

နားေထာင္သူေတြအကုန္လံုးက က်ယ္ေလာင္စြာ အားလံုး ရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္ ။ ရယ္ေမာသံေတြ တိတ္သြားတဲ့အခါ သူက အဲဒီဟာသကိုပဲ ထပ္ေျပာတယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လိုက္ျပီးရယ္ေမာတဲ့သူအနည္းငယ္ပဲရွိခဲ့တယ္ ။

ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ပညာရွိၾကီးက အဲဒီဟာသကိုပဲ ထပ္ျပီးေျပာျပန္တယ္ ။ အဲဒီအခါမွာေတာ့ ခန္းမတစ္ခုလံုးမွာ ရယ္ေမာတဲ့သူတစ္ေယာက္မွမရွိေတာ့ပါဘူး ။ ပညာရွိၾကီးကျပံဳးျပီးေျပာတယ္ ။

“ ခင္ဗ်ားတို႔ ဟာ သတစ္ခုကို ၾကားတဲ့အခါ ပထမအၾကိမ္ရယ္ေမာၾကတယ္ ဒုတိယနဲ႔ တတိယအၾကိမ္ေတြ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားရတဲ့အခါ မရယ္ၾကေတာ့ဘူး ဟာသကိုေတာင္ ထပ္ခါ ထပ္ခါ မရယ္ေမာခ်င္ၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ၀မ္းနည္းစရာကိစၥေတြကိုေရာ ဘာေၾကာင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ငိုေၾကြးေနၾကမလဲ ”

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@2

ေလာကၾကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့ကိစၥေတြက တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွာပဲ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသလို မ်က္ရည္က်ဖို႔ေကာင္းတယ္ ။ တစ္ၾကိမ္ထက္ပိုျပီး ျဖစ္ပ်က္တဲ့ကိစၥမွန္သမွ် မွာ ၀မ္းနည္းစရာမရွိသလို ေပ်ာ္ရႊင္စရာလည္းမရွိေတာ့ဘူး ။ ၀မ္းနည္းပူေဆြးးစရာေတြကို ပစၥဳပၸန္ကို သယ္ေဆာင္မလာပါနဲ႔ ။ ျဖစ္ျပီးခဲ့တဲ့ ပူေလာင္ေသာကေတြကို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ အားပါးတရ ငိုေၾကြးျပီး ထားခဲ့လိုက္ပါ ။

ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္ထိ သယ္ေဆာင္မလာပါနဲ႔ ။ အလားတူပဲ အတိတ္မွာ မွားခဲ့တဲ့အမွားေတြကိုလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ သယ္ေဆာင္မလာပါနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေသးတယ္မဟုတ္လား ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ
တိုတိုထြာထြာ ဘာသာျပန္သည္ ။

source: https://www.facebook.com/pages/pages/သက္တန္ခ်ိဳ

(၁)
အသက္ရွင္ေနသူတခ်ဳိ႕က ကိုယ္ဘာလိုခ်င္မွန္း မသိၾကဘူး။ သူတစ္ပါးကို မ်က္စိစံုမွိတ္အားက်တယ္၊ မ်က္စိစံုမွိတ္ လိုခ်င္ေတာင့္တတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ကိုယ့္အနားကေန ပုခံုးခ်င္းတိုက္ျဖတ္ေက်ာ္ေစၾကတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲ ရွင္သန္ရွင္သန္.... ေျဖာင့္မွန္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးတစ္စံုရွိမယ္။ ေရာင့္ရဲ႕တင့္တိမ္တတ္မယ္၊ ေက်းဇူးသိတတ္မယ္ဆိုရင္ ဘဝကေပ်ာ္ရႊင္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာ သင့္မွာပိုင္ဆိုင္မႈ ဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္။ ရာထူးဂုဏ္အရွိန္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာနဲ႔ တိုင္းတာ,တာမဟုတ္ပါဘူး။

လူေတြနဲ႔ သင့္ျမတ္ေအာင္ေပါင္းတယ္၊ မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိတယ္၊ က်န္းမာတဲ့ခႏၶာကိုယ္ရွိရင္ လူကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစပါတယ္။

(၁)
လူ႔ဘဝလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ သင္ယူရင္းနဲ႔ ႀကီးျပင္းၾကတယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ သင္ယူတယ္။
လူတစ္ေယာက္ကုိ မခ်စ္တတ္ဖုိ႔ သင္ယူတယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို ေမ့တတ္ဖို႔ သင္ယူတယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို မမုန္းတတ္ဖို႔ သင္ယူတယ္။
လူတစ္ေယာက္ကို ခြင့္လႊတ္တတ္ဖို႔ သင္ယူတယ္။
ေနာက္ဆံုး..... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့....
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔ ကၽြန္မတို႔ သင္ယူခဲ့ပါတယ္.....