ပန္းပြင့္ကို ကြ်န္ေတာ္မင္၊
ပန္းပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ပ်ိဳး။
ထံုနံ႔သာ ငံုကာဖူးခါမွ၊
လက္ဦးသူ .. ခ်ိဳး။
အသီးကို ကြ်န္ေတာ္မင္၊
အပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ပ်ိဳး။
သီးကင္းငံု ေပၚကာထြက္ခါမွ၊
လက္ဦးသူ .. ခိုး။
ပန္းအလွ ကြ်န္ေတာ္မင္၊
ပန္းပင္ကို ကြ်န္ေတာ္ပ်ိဳး။
ပြင့္ခ်ိန္တန္ ရနံ႔႐ိုင္းနဲ႔၊
ပဒိုင္းပင္မ်ိဳး။
အခ်ိဳသီး ကြ်န္ေတာ္မင္၊
အခ်ိဳပင္ ကြ်န္ေတာ္ပ်ိဳး။
သီးခ်ိန္တန္ တမာပ်ားလို၊
ခါးသည့္အမ်ိဳး။
ေရမေလာင္း ေပါင္းမသင္၊
ပန္းတစ္ပင္ပါလား။
မေမွ်ာ္ရဲၿပီဘု၊
ကံနည္းသူ ကြ်န္ေတာ္မို႔၊
ေတာ္သလိုပြင့္၊
သင့္သလိုဖူး၊
လက္ဦးသူ ခ်ိဳးခ်ိဳး၊
ျမတ္ႏိုးသူ ပန္ပန္၊
ကိုယ့္ထိုက္နဲ႔ ကိုယ့္ကံေပါ့၊
ကိုယ္တန္လွ်င္ ကိုယ္ပန္ရခ်ည္လိမ့္လို႔၊
ေျဖသိမ့္ကာ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္၊
ရင္ထိတ္တကား။ ။
ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီးကုန္း)
Ref: http://www.poemscorner.com/post-type/myanmar-poems/1194
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment