ငယ္စဥ္ကတည္းက ပန္းခ်ီပညာအတူ ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ အေဖနဲ႔အေမဟာ အၿမဲတမ္းႏွစ္ေယာက္အတူ ပန္းခ်ီဆဲြေလ့ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့အခ်ိန္ သူတို႔မွာ တူညီတဲ့အက်င့္တစ္ခု ရွိၾကတယ္။ အဲဒါက ပန္းခ်ီစဆဲြတဲ့အခ်ိန္ အေဖက ကင္းဘတ္စေပၚမွာ ေဆးေရာင္ေဖ်ာ့ေလးနဲ႔ အရစ္အေၾကာင္းေတြ အရင္ေရးဆဲြတတ္တယ္။ ၿပီးမွ အေမက အေဖဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေပၚ ေဆးေရာင္စံုေတြ ျခယ္မႈန္းတတ္တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ပန္းခ်ီကားက သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြ ေရာစပ္ဖဲြ႔သီထားသလိုပဲ ေဆးေရာင္စံုေတြနဲ႔ သက္ဝင္လွပေနတတ္တယ္။
သူတေျဖးေျဖး ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ ဘဝလက္တဲြေဖာ္ရွာၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ သူအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။
အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးမွ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ သူ႔ဘဝေနထိုင္မႈေတြ လံုးဝျခားနားေၾကာင္း သူသိခဲ့ရတယ္။ ခင္ပြန္းနဲ႔သူဟာ အႀကိဳက္မတူသလို အလုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူေနခ်ိန္ေတြလည္း နည္းခဲ့တယ္။ ဗလာအျပည့္ တင္ေဆာင္ထားတဲ့ရထားတစ္စီး သူ႔ဘဝထဲ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ေမာင္းႏွင္ေနသလိုပဲ။ အရင္က ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္ေတြဟာ စကၠန္႔ပိုင္းေလးပဲ လင္းလက္ၿပီးေနာက္ မည္းညစ္ညစ္ မီးခိုးေခါင္းတုိင္ထဲ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့သလို အစအနလံုးဝ သူရွာမရခဲ့ေတာ့ဘူး။
အိမ္ေထာင္သက္ (၂)ႏွစ္အၾကာမွာ ခင္ပြန္းရဲ႕အလုပ္တခ်ဳိ႕ အခက္အခဲ ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတဲ့ ခင္ပြန္းကို မႏွစ္သိမ့္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူ႔ကိုယ္သူ မိခင္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၿပီး သူဟာ အိမ္ေထာင္ေရးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ မရခဲ့သူအျဖစ္ သတ္မွတ္မိတယ္။ စိတ္သေဘာထားခ်င္းတိုက္ဆိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို မရခဲ့တဲ့အျပင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ အသံုးမက်မႈကိုလည္း ခံရျပန္တယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။
ခင္ပြန္းျဖစ္သူနဲ႔ စကားမ်ားျငင္းခုန္ၿပီးေနာက္ မိဘအိမ္ကို သူျပန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အေမဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တယ္။ ခင္ပြန္းနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအားလံုး အေဖကို သူေျပာျပေနခဲ့တယ္။ အေဖ့လိုခ်စ္ျခင္းမ်ဳိးေတြ သူဘာေၾကာင့္ မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သလဲလို႔ အေဖကို အားတုံ႔အားနာ သူေမးမိတယ္။
အိုမင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေဖက သူ႔အေမးကို ခ်က္ခ်င္းမေျဖခဲ့ဘဲ သူ႔ေရွ႕မွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ဆဲြဖို႔ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ အေမဆံုးၿပီးကတည္းက ပန္းခ်ီလံုးဝမဆဲြေတာ့တဲ့ အေဖရဲ႕ အျပဳအမႈကို သူအံ့ၾသသြားမိတယ္။
(၁ဝ)မိနစ္အၾကာမွာ အေဖက ဆဲြထားတဲ့ပန္းခ်ီကားကို ျပတယ္။ ပန္းခ်ီက ေဆးေရာင္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ပဲ ဆဲြထားတဲ့ပန္းခ်ီျဖစ္တယ္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လံုးကို ရင့္တန္ရင့္၊ ေဖ်ာ့တန္ေဖ်ာ့နဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ့အျပာေရာင္ကို သံုးၿပီး ျခယ္မႈန္းထားတယ္။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ အလယ္တစ္ေနရာမွာ ပင္လယ္နက္ထဲက်က္စားတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ကိုဆဲြထားၿပီး ငါးဦးေခါင္းမွာ အျပာေရာင္အလင္းေလး လင္းလက္ေနတဲ့ မီးအိမ္ေလးတစ္အိမ္ပါရွိတယ္။
အေဖက သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး အေရာင္တစ္မ်ဳိးနဲ႔ပဲ ပန္းခ်ီဆဲြခဲ့ေၾကာင္း သူ႔ကိုေျပာျပတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖဟာ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက အေရာင္ကန္း (colorblind) ေဝဒနာကို ခံစားခဲ့ရၿပီး သူ႔အျမင္မွာ ရွိရွိသမွ်အရာအားလံုးကို အေရာင္တစ္ေရာင္ထဲအျဖစ္ပဲ ျမင္ခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အေဖနဲ႔အတူ ပန္းခ်ီဆဲြသင္ခဲ့တဲ့အေမက ဒီ့အတြက္နဲ႔ အေဖ့ကို ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့အတတ္ လက္မလြတ္ေစခဲ့ဘူး။ အေဖဆဲြၿပီးတဲ့ အေရာင္တစ္ေရာင္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚမွာ အေမက အေရာင္ေတြထပ္ျခယ္မႈန္းခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ေရာင္စံု ၊ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့လက္ရာနဲ႔ အေဖ့ကိုနာမည္ႀကီး ပန္းခ်ီဆရာတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။
"ဒါေၾကာင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သူက သမီးအေမမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သမီးအေမရဲ႕ အနစ္နာခံအခ်စ္ေတြနဲ႔ တကယ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သူက အေဖျဖစ္တယ္"
အေဖက ပန္းခ်ီကားကို သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး ခင္ပြန္းဆီျပန္ဖို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဧည့္ခန္းမွာခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားကိုၾကည့္ရင္း အေဖေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ပင္လယ္နက္ထဲက ငါးတစ္မ်ဳိးအေၾကာင္းကို သူအမွတ္ရေနတတ္တယ္။
ကမာၻေပၚမွာ အနက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ Mariana Trench ရဲ႕အနက္ရႈိင္းဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့ ပင္လယ္ေရက အရမ္းေအးတယ္။ ေအးလြန္းလို႔ ဘယ္ေရသတၱဝါမွ မရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုေရနက္ေနရာမွာ Monkfishလို႔ေခၚတဲ့ ငါးတစ္မ်ဳိးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး က်င္လည္က်က္စားၿပီး မ်ဳိးပြားခဲ့တယ္။ Monkfishေတြဟာ ႀကီးေလေလ ေရွ႕ကလမ္းကိုေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ကန္းေလေလျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္ထဲ အခ်စ္ေတြျဖစ္ပြါးလာတာနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းထိပ္မွာရွိတဲ့ မီးအိမ္ဟာ လင္းလက္လာတတ္တယ္။ အဲဒီမီးေရာင္နဲ႔ လမ္းေတြကို သူတို႔ေတြ႔ျမင္ရၿပီး ပင္လယ္နက္ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးရွင္သန္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္ေတာ့အခ်စ္ဆိုတာ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူအတြက္ အေမွာင္ထဲမွာ လင္းလက္ေတာက္ပတဲ့ မီးအိမ္ငယ္ေလးတစ္လံုး ဆိုတာကို ေနာက္ဆံုးမွာ သူသေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့တယ္။
Ref: ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
0 comments:
Post a Comment